Το πρώτο δάνειο του 1824, που διαπραγματεύτηκαν Ελληνες απεσταλμένοι σε συνεργασία με τη Φιλελληνική Εταιρεία του Λονδίνου ήταν ύψους 800.000 λιρών στερλινών με τιμή εκδόσεως 59% και τόκο ετήσιο 5% επί της ονομαστικής αξίας. Η εθνική περιουσία της Ελλάδας, τα εθνικά κτήματα, οι δασμοί των τελωνείων, αλυκών και αλιεύσεων θα ήσαν η παρακαταθήκη διά την αποπληρωμή του δανείου. Οπως γράφει ο Τάσος Λιγνάδης: «Εκ του ονομαστικού κεφαλαίου των 800.000 λ. στερλ. μόνον αι 454.700 λ. ήσαν το ευεργετικόν ποσόν, το οποίον θα εδίδετο εις την Ελλάδα· εκ τούτου αφηρέθησαν διά προκαταβλητέους τόκους δύο ετών 80.000 λ. και διά χρεόλυτρα δύο ετών 16.000 λ. Ούτω το ποσόν κατήρχετο εις τας 358.700 λ. Εξ αυτού πάλιν αφηρούντο 60.000 λ. διά διαφόρους δαπάνας. (...) Αφαιρουμένου και του ποσού τούτου δεν απέμειναν να δοθούν εις την Ελλάδα ει μη 298.700 λ.». Ηταν μια καθαρή ληστεία, όπως θα είναι και όλα τα επόμενα δάνεια έως τις μέρες μας. Αναλυτικά στοιχεία υπάρχουν συγκεντρωμένα στο βιβλίο του Τάσου Λιγνάδη, αλλά και σε άλλα βιβλία.
Οργισμένος από αυτή τη συμπεριφορά των Ευρωπαίων ο Διονύσιος Σολωμός θα γράψει στον «Υμνο εις την Ελευθερίαν»: Με τα ρούχα αιματωμένα / Ξέρω ότι έβγαινες κρυφά / Να γυρεύης εις τα ξένα / Αλλα χέρια δυνατά./ - Μοναχή το δρόμο επήρες, / Εξανάλθες μοναχή· / Δεν είν' εύκολες οι θύρες, / Εάν η χρεία τες κουρταλή. / - Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, / Αλλ' ανάσασιν καμιά· / Αλλος σου έταξε βοήθεια / Και σε γέλασε φρικτά / - Αλλοι, οϊμέ! στη συμφορά σου / Οπου εχαίροντο πολύ, / Σύρε νάβρης τα παιδιά σου, / Σύρε, έλεγαν οι σκληροί»
Πηγή:Ελευθεροτυπία
