Η Υπουργός Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων ΑΝΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ανέφερε κατά την ομιλία της:
Ο Βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, κ. Ιωάννης Ζιώγας, ανέφερε σχετικά με την φοιτητική μέριμνα:
Χαιρόμαστε που η επισήμανση που κάναμε στην Επιτροπή, ότι δηλαδή είχε παραλειφθεί η μέριμνα για τη στέγαση των φοιτητών, προστέθηκε. Όμως δεν υπάρχει η ρητή δέσμευση ότι η φοίτηση και η στέγαση είναι υποχρέωση της Πολιτείας απέναντι στους φοιτητές. Η αναφορά βέβαια είναι θετική, αλλά δεν αλλάζει την ουσία του πράγματος.
Η Βουλευτής του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς Ηρώ Διώτη ανέφερε:
Επειδή ακούστηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ διάφορα για το θέμα της φοιτητικής μέριμνας -στέγαση και εστίαση- εδώ πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Πέρυσι το καλοκαίρι, ως Υπουργός, επειδή στην ευθύνη μου είναι μόνο οι εστίες του Ε.Ι.Ν., κινηθήκαμε με την αστυνομία και αδειάσαμε δυόμιση χιλιάδες δωμάτια, τα οποία ήταν κατειλημμένα επί δέκα χρόνια και τα οποία υπενοικιάζονταν σε άλλους. Μήπως δεν την ξέρουμε αυτή την πραγματικότητα; Να μας δοθούν κάποια στιγμή οι φοιτητικές εστίες, που το 30% κατά μέσο όρο των δωματίων είναι σε φοιτητές οι οποίοι δεν είναι φοιτητές.
Όσον αφορά τη σίτιση, έχουμε ελεύθερη σίτιση σε όλους και ανοιχτές πόρτες.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ο ελληνικός λαός πληρώνει τη σίτιση. Και εδώ –και γι’ αυτό είναι μέσα στο νόμο σαφέστατα- θα υπάρξει το κόστος ανά φοιτητή, γιατί τα λίγα χρήματα που έχουμε πρέπει να κινηθούν προς τους αδύναμους. Δεν μπορεί το δικό μου παιδί να πηγαίνει δωρεάν στην εστία και να σιτίζεται δωρεάν αυτήν τη στιγμή. Θα πρέπει όλα αυτά τα χρήματα να εστιαστούν στα παιδιά που έχουν ανάγκη, να υπάρχουν προϋποθέσεις και κανόνες. Στις εστίες πρέπει να υπάρχει η σωστή διάθεση με βάση τις ανάγκες.
Βέβαια, αν λειτουργεί η εστία, αν λειτουργεί η εστίαση και δίνονται σ’ αυτούς που πρέπει, δεν θα χρειάζεται να έχουμε ούτε τις μετεγγραφές, ούτε να έχουμε αυτήν την αναστάτωση και τα πολύ δύσκολα προβλήματα που δημιουργούνται από τις μετεγγραφές και τη μετακίνηση κάθε χρόνο, γιατί θα υπάρχουν πραγματικά κριτήρια και υποστήριξη των σπουδών.
Ο Βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, κ. Ιωάννης Ζιώγας, ανέφερε σχετικά με την φοιτητική μέριμνα:
Ο νόμος αυτός συνδέεται με στρατηγικές επιλογές των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, όπως η προώθηση του νέου λυκείου με τον αποκαλούμενο «Καλλικράτη της Ανώτατης Εκπαίδευσης», το κλείσιμο δηλαδή και τις συγχωνεύσεις τμημάτων και ιδρυμάτων με τις αντιδραστικές αλλαγές που έχουν ήδη δρομολογηθεί στο πεδίο της έρευνας με το κλείσιμο και τις συγχωνεύσεις των ερευνητικών κέντρων ΙΓΜΕ και ΕΘΙΑΓΕ, την πλήρη υποταγή της έρευνας στις στρατηγικές στοχεύσεις της άρχουσας τάξης.
ενώ σε άλλο σημείο συνέχισε:
Η διαχείριση της περιουσίας και οι υποδομές των ιδρυμάτων, η φοιτητική μέριμνα, η έρευνα περνούν σε ένα ενιαίο νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, που θα είναι στην ουσία το μεγάλο «μαγαζί» όλων των εκπαιδευτικών και ερευνητικών προϊόντων.
Στο δρόμο που άνοιξε η οικονομική και η διοικητική αυτοτέλεια και η αξιολόγηση, οι τετραετείς επιχειρηματικοί προγραμματισμοί, τα μονοπώλια έρχονται τώρα να ισοπεδώσουν ό,τι απέμεινε από τη δημόσια και δωρεάν παιδεία, να ξεπουλήσουν ακριβά τα τελευταία ψήγματα της φοιτητικής μέριμνας για τη σίτιση, τη στέγαση και τα συγγράμματα.
Ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΟΥΡΑΚΗΣ (Ζ’ Αντιπρόεδρος της Βουλής) ανέφερε:
Το άρθρο 16 του Συντάγματος που με πολύ αγώνα το παραεκπαιδευτικό κίνημα και με τη συμπαράσταση της κοινωνίας κατάφερε να μην αναθεωρηθεί, κατοχυρώνει ότι οι προπτυχιακές σπουδές είναι δωρεάν, όμως ούτε αυτό τηρείται στο παρόν νομοσχέδιο, αγαπητοί συνάδελφοι. Το δωρεάν δεν θα είναι ακριβώς δωρεάν. Μπαίνουν σαφώς στο νομοσχέδιο οι βάσεις για την κατάργηση περιττών κατά τη γνώμη του Υπουργείου δικαιωμάτων όπως αυτό του δωρεάν συγγράμματος, της σίτισης και στέγασης των φοιτητών που από δικαίωμα και παροχή της ελληνικής πολιτείας προς τους μη έχοντες χρήματα μετατρέπεται σε μία θολή κατάσταση που λαμβάνει χώρα αν το επιτρέπουν –όπως λέει στο άρθρο 58 στην παράγραφο 1- ειδικές συνθήκες του ιδρύματος. Το δικαίωμα δηλαδή και η διευκόλυνση των πιο φτωχών στην πρόσβαση στη δημόσια παιδεία με την έννοια του δημόσιου αγαθού μετατρέπεται σε φιλανθρωπία κατά ίδρυμα και ουσιαστικά καταργείται. Είναι η κυνική ομολογία ότι όποιος έχει χρήματα πληρώνει την εταιρεία «ελληνικό πανεπιστήμιο» και αποκτά ένα χαρτί που ίσως τον οδηγήσει στην αγορά εργασίας. Αυτό όμως είναι το ευγενές όραμα του Υπουργείου για την παιδεία.
